Tournée Minérale
Tijdens Tournée Minérale zijn mensen bezig met nuchter zijn. Het is dan ook de uitgelezen kans om deze oproep te lanceren. Een topic om in de loop van deze maand aan te kaarten.
Als ervaringsdeskundige begeleid ik mensen met een alcoholprobleem. Ik hoor het vaak dat mensen met hun alcoholprobleem eerst jaren bij de huisdokter, psycholoog of psychiater gaan. Of ze kozen voor een opname om hun alcoholprobleem op te lossen.
Het grote probleem is dat het gros van dokters, psychologen en psychiaters geen specialisten zijn op vlak van verslaving. Maar een aantal onder hen kennen er het fijne van. Ik beweer niet dat je geen huisdokter mag raadplegen voor een alcoholprobleem, maar beperk het raadplegen tot een ondersteuning van jouw afhankelijkheid. Zij kunnen een luisterend oor zijn. Veel mensen hebben een vertrouwensband met hun huisdokter en dat is zeer goed. Maar ze zijn niet altijd de persoon die jou effectief en persoonlijk kunnen begeleiden in het traject naar en binnen een nuchter leven.
Met een alcoholprobleem moet je bij een ervaringsdeskundige zijn. Zij weten als geen ander wat je meemaakt.
Het zijn de personen waarbij je eindelijk eens niet hoeft te liegen. Je kan er jezelf zijn. Je hoeft niets, je hebt het volledig in de hand. Het zijn mensen die al heel wat ervaring hebben in het nuchter zijn en dus ook heel wat tips in petto hebben. Zij weten wat jij als drinker meemaakt. Net omdat zij ooit hetzelfde pad bewandeld hebben zullen ze jouw eigen verhaal met andere ogen dan die van een arts bekijken. Je hoeft niets, je hebt het volledig zelf in de hand. De ervaringsdeskundigen vellen geen oordeel of beschuldigen je niet. Jij kiest waar je met hen naartoe wil. Wil je een individuele opvolging? Op wekelijkse basis of liever maandelijks? Wil je een begeleiding naar een opname? Of wil je eens rond de tafel gaan zitten met je gezin maar durf je zelf die stap niet zetten? De ervaringsdeskundigen helpen bij datgene waar jij nood aan hebt. In alle vertrouwen en in alle discretie! Ze kunnen je heel gericht begeleiden, sturen en opvolgen.
Waar kan je een ervaringsdeskundige vinden?
Die vraag kreeg ik wel eerder. En aangezien ik mensen met een hulpvraag op een professionele manier wil helpen en wil doorverwijzen, lanceerde ik samen met enkele collega’s de website www.delaatstedruppel.com: een platform waar je ervaringsdeskundigen over heel Vlaanderen en Brussel kan terugvinden. We wensen in de toekomst de site ook nog te vertalen, waardoor het voor heel België toegankelijk kan worden.
Delaatstedruppel.com is een website voor mensen met een alcoholprobleem maar ook voor hun geliefden. Ook voor hen zijn onze ervaringsdeskundigen beschikbaar. Ze hebben een goed beeld over hoe gezinsleden, familie of vrienden van een alcoholist zich voelen. Zij kunnen je ondersteunen, tips geven rond hoe je het best omgaat met een probleemdrinker. Of je kan er je hart luchten. Want hoe frustrerend is het niet dat je al zo vaak gezegd hebt dat zij/hij het glas moet laten, maar dat de persoon in kwestie het probleem niet wil inzien.
Zij/hij lacht het weg terwijl zij/hij zichzelf, maar ook zijn geliefden in gevaar brengt.
Psychologen, dokters en psychiaters zouden eigenlijk hand in hand moeten samenwerken met ervaringsdeskundigen om patiënten veel efficiënter te kunnen helpen.
Na een reportage of op het einde van een artikel over de alcoholproblematiek ziet men vaak verschijnen: vragen of problemen met alcohol? Raadpleeg je arts. Niets is minder waar! Als we dit blijven verkondigen, gaan mensen een heel lang traject afleggen vooraleer ze beseffen dat ze aan het foute adres zijn. We ijveren ernaar dat men dit aanpast en schrijft dat mensen bij een ervaringsdeskundige moeten zijn ipv bij een arts. Op die manier kunnen probleemdrinkers écht van start gaan met een nuchter leven.
Ik vergeet natuurlijk niet te vertellen dat er in België gespecialiseerde particuliere zorginstellingen bestaan, zoals SolutionS, Nova Vida Recovery. Prachtige initiatieven die in opmars zijn en waarvan ik hoop dat mensen in de nabije toekomst er gemakkelijker de weg naartoe vinden. Het is Helene Key die eerst in Nederland SolutionS opstartte, waarna ze ook een centrum in Antwerpen lanceerde. Een koploper op vlak van verslavingszorg in een voorbeeldige vorm. Helene Key is ook één van de ervaringsdeskundigen binnen De Laatste Druppel.
Getuigenis ( Kobe Lecompte )
Het heeft mezelf bijna vijf ononderbroken jaren gekost om een einde te kunnen maken aan een leven binnen de muren van psychiatrische ziekenhuizen.
Het moment waarop ik voor de eerste keer op de spoeddienst werd opgenomen, meer bepaald op de psychiatrische observatieafdeling te Gent, zit nog helder in mijn hoofd. Ik was een wrak, zonder kracht, futloos en leeg. Hoe ik op het overdekt terras op het vijfde verdiep bij de tralies zat… Bevend en rokend, wat niet bij me paste, keek ik loom op naar mijn ouders die bezorgd het terras op stormden. Ik had net enkele dagen in de isoleercel vertoefd. Op het moment dat ik mijn ouders op me af zag komen, wist ik dat dit een lange weg zou worden. Een weg zonder antwoorden. Een weg die ik toen ook onbewust wenste te nemen. Een weg vol angsten en opgekropte pijn als verwerking van wat een jaar voordien eindelijk achter de rug was.
Na Gent trok ik naar de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis van Grimbergen om nadien vier jaar in de psychiatrische instelling van Kortenberg te vertoeven. Het verdict werd op tafel gesmeten: psychotisch, borderline, Peter Pan-syndroom met een zware depressie om het pakketje af te sluiten. Je merkte het waarschijnlijk al op: alcoholisme staat hier niet tussen!
Tijdens een consultatie bij de hoofdpsychiater vertelde die me dat we eerst gingen werken rond de psychoses-problematiek, om nadien mijn verblijf af te ronden met een acht weken durende opname binnen een afdeling van verslaving, om het eventuele alcoholprobleem aan te pakken. Het kookt binnen in mij op het moment dat ik dit neerpen, want na al die jaren weet ik zeer goed dat alcohol aan de basis lag van het probleem. Haal voor vele mensen met psychische klachten alcohol weg en het probleem is grotendeels opgelost. Dat vertel ik je met de grootste overtuiging! De vijf jaren psychiatrie hadden negen weken moeten duren en daarom niet bepaald in een psychiatrische instelling.
In de loop van die vijf jaar bleven mijn angsten sterk aanwezig. Mijn gedachten en gevoelens vervaagden door het overtollige medicatiegebruik. Te veel slaap was zoals ik zeg ‘te veel’ en verdriet was veel te groot om dragen zoals molens bestaan om te blijven draaien. Jaren later besefte ik dat ik heel die periode nooit verteld heb over mijn psychoses. Ik heb het nooit gehad over de zaken die ik had gezien, waargenomen of gehoord. Was ik dat gewoonweg vergeten? Was dit voor mij geen oorzaak van mijn verblijf in het ziekenhuis? Of hield alcohol me sterk waardoor het belang om het ter sprake te brengen onderdrukt werd? Die periode heb ik drie zelfmoordpogingen ondernomen. Niet omdat ik per se een einde wilde maken aan mijn leven want als ik me goed herinner was ik voordien een positief iemand. Maar mijn angsten voor wat ik gezien had werden ondraaglijk. Van ’s morgens vroeg tot ‘s avonds laat was ik bang. Bang van veel te veel om op te noemen.
Het was pas jaren later, toen ik een kuur van acht weken had gevolgd in een centrum met een ervaringsdeskundige aan het hoofd dat ik de alcohol links kon laten liggen.
Ik herinner me nog goed… de eerste avond toen ik terug thuiskwam na mijn kuur kropen mijn vrouw en ik in bed. Zoals altijd met het licht aan op de gang en de deur op een kier. Anders kon ik niet slapen van de angst. De deur helemaal open laten staan maakte me bang omdat ik dan al te vaak schimmen van mensen in de deuropening zag staan. De deur helemaal dicht kon ook niet aangezien ik moeilijk kon verwachten van mijn vrouw om ook te slapen met het licht aan in de kamer. Dus hadden we een compromis gesloten. Licht aan op de gang en de deur op een kier. Dat had jaren goed gewerkt. Maar die bewuste nacht – het moet rond één of twee uur zijn geweest – lag ik nog wakker, porde mijn vrouw zachtjes wakker en fluisterde stil: “Kijk, liefste schat, wat ik nu ga doen!” Ik kroop uit mijn bed, ging naar de gang, doofde de lichten en omdat het die avond warm was op de kamer opende ik de deur volledig – omdat ik ook wist dat mijn vrouw dat het liefste had – kroop terug onder de lakens, gaf mijn vrouw nog een kus en die nacht heb ik nooit eerder zo diep en veilig geslapen. Het was de eerste nacht zonder angst sinds mijn kindertijd. Ik was toen vijfendertig jaar. Sindsdien heb ik geen angsten meer gekend.
Ik was eindelijk terug oprecht vrolijk, maakte plannen en droomde weer. Ik had nooit durven dromen dat mijn psychische klachten zo makkelijk weg te halen waren. Ik had er al vrede mee genomen dat angst een deel van me was. Dat ik voor de rest van mijn leven op mijn hoede zou moeten zijn voor verschijningen, schimmen en bovennatuurlijke pesterijen.
Ik hoor het mijn tweelingbroer nog zeggen: “Kobe, we dachten écht dat we je voorgoed kwijt waren.”
Voor de redactie & front montage: Bernard Decock – Bron: Kobe Lecompte/ Ervaringdeskundige